Στο Τσίρκο

από μικρή ήθελα 
να δουλέψω στο τσίρκο
να ζήσω
όπως οι ακροβάτες 
στο πέταγμα από εδώ
στο πουθενά


όλη μέρα αιωρούμενη
πάντα γυμνή
χαμογελώντας στο σκοινί
που αφήνεις
στο χέρι που γλιστράει 
αλλά σε γλιτώνει 
τελευταία στιγμή


και το δίχτυ τεντωμένο
δυο μέτρα από το έδαφος
προστατεύει 
τους επισκέπτες


δεν ήμουν αρκετά 
καλλίγραμμη
ή ξέγνοιαστη
για κάτι τέτοιο


τώρα ανάμεσά τους
κοιμάμαι
έξω από τα ασπρόκουτα
τρώω ό,τι μου αφήνουν


όσο χρόνο μου αφήνουν
να σχίζω
το χώμα σε κύκλους
μέχρι το επόμενο νούμερο 


Ναταλία Κατσού 

Άκουσες τον άντρα που αγαπάς

Άκουσες τον άντρα που αγαπάς
να μιλάει στον εαυτό του στο διπλανό δωμάτιο.
Δεν ήξερε πως άκουγες.
Κόλλησες το αυτί σου στον τοίχο,
όμως δεν μπορούσες να πιάσεις ούτε μια λέξη.
μόνο ένα γοερό μουρμουρητό.
Ήταν θυμωμένος; Έβριζε;
Ή σχολίαζε κάτι, σαν μια μακροσκελή δυσνόητη
παραπομπή σε μια σελίδα ποίησης;
Ή έψαχνε να βρει κάτι που έχασε,
τα κλειδιά του αυτοκινήτου ίσως;
Tότε ξαφνικά άρχισε να τραγουδά.
Παραξενεύτηκες 
γιατί αυτό ήταν κάτι καινούργιο,
όμως δεν άνοιξες την πόρτα, δεν μπήκες μέσα,
κι αυτός συνέχισε να τραγουδά, με τη βαθιά, φάλτσα φωνή του,
μουχλιασμένη, πράσινη, μονότονη, πυκνή σαν ρείκι.
Δεν τραγουδούσε για σένα ή σχετικά μ'εσένα.
Είχε κάποια κρυφή πηγή χαράς,
που όμως δεν σε αφορούσε --
Ήταν ένας άγνωστος, που τραγουδούσε στο δωμάτιο του, μόνος.
Γιατί αισθάνθηκες τόσο πληγωμένη τότε, και τόσο περίεργη,
και τόσο ευτυχισμένη,
αλλά και τόσο απελευθερωμένη;


Μάργκαρετ Ατγουντ