Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Θέλεις να πατάς σταθερά


Θέλεις να πατάς σταθερά.

Σ’ άρεσουν οι ρηχές θάλασσες.
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλά πάντα στα ρηχά.
Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας με νομίζεις κολλημένο
Στο ίδιο σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές.
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου λέγα
Μωρό μου, κείνο το πρωινό
Δίπλα στην σκάλα πως η ζωή
Και ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.
Εγώ δεν χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώς έχεις νομίσει.
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
Να δημιουργώ κόσμους.



Νικόλας Άσιμος

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Τα παιδιά σου έκοψαν τα χέρια τους..

Τα παιδιά σου έκοψαν τα χέρια τους με γυαλί
προσπαθώντας να αγγίξουν τον αγαπημένο 
που κρυβόταν μέσα στον καθρέφτη 


Δεν το περίμενες: 
Νόμιζες ότι ήθελαν μόνο ευτυχία 
Όχι πληγές 


Νόμιζες ότι η ευτυχία 
θα εμφανιζόταν έτσι απλά, χωρίς κόπο 
ή δουλειά


σαν ένα κάλεσμα πουλιού
ή ένα λουλούδι παρτεριού
ή ένα ασημένιο ψάρι


όμως τώρα αυτοτραυματίζονται 
από έρωτα, και κλαίνε στα κρυφά
και τα χέρια σου μουδιάζουν 


γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις
γιατί δεν τους είπες να μην το κάνουν
γιατί δεν το σκέφτηκες


έπρεπε να το κάνεις 
και τώρα να 'τα όλα αυτά τα σπασμένα γυαλιά
και τα παιδιά σου στέκονται με ματωμένα χέρια 
κρατώντας στις χούφτες φεγγάρια και αντίλαλους 
όπως έκανες κι εσύ 
κάποτε


Μάργκαρετ Άτγουντ

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΣΙΩΠΗΛΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

Συγχωρέστε μου τη λύπη στις κινήσεις
στους τρόπους και στα ρούχα

Συγχωρέστε μου την αδεξιότητα

Ένα δέντρο φερμένο απ’ τα ποτάμια ως εδώ
ένα δέντρο χτυπημένο από τους κεραυνούς
ό,τι κι αν κάνει
όσα φύλλα κι αν φορέσει
τη λύπη του δεν κρύβει

Δεν κρύβεται η νοσταλγία των χαμένων δασών
των παραμυθιών που δεν μιλήθηκαν
ή κι αν μιλήθηκαν δεν ήταν άλλοι για ν’ ακούσουν

Συγχωρέστε μου τη σιωπή των χρόνων
που κατεβάζει απόψε το νερό σε δάκρυα



Αντώνης Γκάντζης

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ

Το παιδί τραύμα θα σε δαγκώσει.
Το παιδί τραύμα θα γίνει ένα πλάσμα τρομερό
και θα σε δαγκώσει εκεί που στέκεσαι.

Το παιδί τραύμα θα βγάλει μια πέτσα
πάνω στην πληγή που του έδωσες
- ή που δεν έδωσες, γιατί το τραύμα
δεν είναι δώρο, ένα δώρο είναι ελεύθερα
αποδεκτό, και το παιδί δεν είχε άλλη επιλογή.

Θα βγάλει μια πέτσα πάνω στην πληγή,
το κρυμμένο τραύμα, το τραύμα κειμήλιο
που ξεσφήνωσες από σένα σαν να ήταν σφαίρα
και το φύτεψες στο κρέας του –
πέτσα τομάρι δέρμα γδαρμένο
πέτσα καμένη,
και σουβλερό δόντι ψαριού
σαν στραβό δόντι μωρού -
θα σε δαγκώσει

και θα σε πιάσει ένα κλάμα άθλιο
όπως συνηθίζεις
και θα παλέψεις
γιατί θα βγάλεις την πάλη έξω από το κουτί
με την ετικέτα «Fights» όπου φυλούσες τις μάχες
για επείγουσες ανάγκες, και αυτή είναι μια από αυτές,
και το πληγωμένο παιδί θα χάσει τον αγώνα
και θα τρικλίζει στα προάστια, και θα προκαλέσει
πανικό στα φαρμακεία και κοσμοχαλασιά
στα μπάρμπεκιου
και θα λένε Βοήθεια βοήθεια ένα τέρας
και θα μπει στις ειδήσεις

και θα κυνηγηθεί
με σκυλιά, και θ’ αφήσει ένα ίχνος
από μαλλιά, γούνα, δέρμα, και δόντια γάλακτος, και δάκρυα
εκεί που κόπηκε
από σπασμένο γυαλί
Και θα κρύβεται σε υπονόμους
σε αποθήκες εργαλείων, κάτω από θάμνους
γλείφοντας τις πληγές του, το θυμό του,
τον θυμό που του έδωσες
και θα συρθεί μέχρι το φρεάτιο

στη λιμνούλα, στο ρέμα, στη δεξαμενή
γιατί διψάει
γιατί είναι ένα τέρας
που η θυμωμένη δίψα του
μοιάζει με αγκάθια που το σκεπάζουν

και τα σκυλιά και οι κυνηγοί θα το βρουν
και θα σταθεί στην όχθη
και θα ουρλιάξει για τις αδικίες
και θα το ξεσκίσουν
και θα φάνε την καρδιά του
και όλοι θα χειροκροτούν
Δόξα τω Θεώ τέλειωσε κι αυτό!

Και το αίμα του θα κυλίσει μέσα στο νερό
και θα το πίνεις κάθε μέρα.


Μάργκαρετ Άτγουντ

ΑΝΕΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ


Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε

τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τί κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δε χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
ένα χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν'αφήσουν διεύθυν-
ση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν
ν'αγαπήσουν.

Ώσπου στο τέλος δε μένει παρά μια θολή ανάμνηση απ'το παρελ-
θον (πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δε θα μας θυμηθεί.      



Τάσος Λειβαδίτης